Կոպենհագենը տարօրինակ քաղաք է։ Հարատևությունն ու ժամանակավորությունն էստեղ միախառնվում են իրար, ու դու անընդհատ մեկից մյուսն ես ընկնում՝ չհասկանալով, թե ինչպես է դա ստացվում։

Հարատևը վայրերն են, սովորությունները, տոներն ու իրադարձությունները, որ տարիներ շարունակ վայրկյանների ճշգրտությամբ կրկնվում են, ու շատ դեպքերում նույնիսկ համավարակն ի վիճակի ( Read more... )

Սկանդինավյան հոկտեմբերը դեպրեսիայի բուն է։ Կարծես արդեն իմ ռիտուալն ունենամ. օրերի կարճանալու ու ցրտելու հետ մեկտեղ սկսում եմ Ջուլյա Սթոուն լսել ու հիշողությունների գիրկն ընկնել, մինչև հոկտեմբերը վերջանում է, ու սկսվում է ձմեռային ժամանակին անցնելու պատճառով առաջացած անքնության դեմ պայքարը։

Այս տարի հոկտեմբերի առաջին մեկ երրորդը Կանադայում անցկացնե ( Read more... )

Զեյդի Սմիթի «Սվինգի ժամանակն» եմ կարդում։ Դեռ հազիվ մեկ երրորդին եմ հասել, ու գրքին առանձին կանդրադառնամ։ Բայց հիմա ուզում եմ վեպի կոնկրետ մի կերպարի՝ Էյմիի մասին խոսել ( Read more... )

Ականջակալներս դնում եմ ու դուրս գալիս վազելու։ Ես ո՞ր օրվա դրսում վազողն եմ։ Փողոցի ծայրին հասնելուն պես անցնում եմ քայլելուն։ Վազել չի ստացվում։ Ոչ թե հոգնում եմ, շունչս է կտրվում, այլ ներսից ինչ-որ արգելակ կա, որ հրամայում է՝ մի՛ վազի։ Մարդկանց հայացքնե՞րն են։ Անհարմար հագու՞ստս։ Վազելուն ոչ հարիր դանդաղ երաժշտությու՞նը։


( Read more... )

Առավոտյան Էնջըլին էսէմէս եմ գրում, տեսնեմ՝ ժամանակ ունի՞ ցերեկը զբոսանքի գնալու։ Չունի, առաջարկում է շաբաթվա ընթացքում։

Նախաճաշին լուրերն ենք կարդում։ Հարցնում եմ, թե Թրամփին քանի օր է մնացել։ Ասում է, որ երեք, ու որ կարող է այս երեք օրում Իրանի դեմ պատերազմ սկսել։ Ինքը վստահ է, որ ԱՄՆ-ի՝ Իրանի դեմ պատերազմ սկսել-չսկսելը Թրամփով է պայմանավորված։ Ես ( Read more... )

Նոր շաբաթը սկսվում է, ու սուրճի բաժակը ձեռքիս կամաց֊կամաց փորձում եմ անցնել աշխատանքի։ Օրվա կեսն անցնում է, մինչև բացում եմ գիտական հոդվածս ու սկսում համահեղինակներիս մեկնաբանությունների վրայով անցնել։ Հինգ րոպե կենտրոնացում, բայց դեռ առաջին էջից չեմ անցել, չի ստացվում։ Կետադրություն եմ ուղղում, մեկնաբանությունները ջնջում, նորից հետ բերում։ Գնում ( Read more... )

Գնացքի մի անկյունում կծկված իմ սովորական ճանապարհն եմ անցնում Օրհուսից Կոպենհագեն։ Ամեն ինչ արդեն այնքա՜ն սովորական է դարձել։ Իմ առօրյայի մի մասն են կազմում բոլոր տեսակի ցուցակները, որ չմոռանամ որևէ բան վերցնել, չմոռանամ, որ օրինակ Օրհուսում տաք շորեր չունեմ, Կոպենհագենում՝ մաքուր լողազգեստ, որ ուսանող֊օգնականի մեյլին պետք է պատասխանել։ Ամեն տեղ ( Read more... )

Էս հարցից մինչև հոգուս խորքը զզվել եմ։ Սկսած PhD֊իս հարցազրույցից մինչև էսօր անընդհատ էս հարցը հնչում է՛լ հարցազրույցների, է՛լ զանազան խորհրդատվությունների ժամանակ։ Որոշ տեղերում էլ պոստդոկի դիմելիս առանձին փաստաթուղթ պետք է կցեի դիմումիս, որտեղ մանրամասն նկարագրում էի, թե որտեղ եմ լինելու հինգ տարի անց ու ինչպիսի քայլերով եմ հասնելու դրան։

Ամեն ( Read more... )

Էսօր ուղղակի սատկած եմ։ Էն ո՞վ էր ասում վերջին դասս էլ տամ, արդեն համեմատաբար ազատ կլինեմ։ Առը քեզ ազատ։ Ի՜նչ ազատ օր, ի՜նչ բան։ Ես վախենամ մինչև վերջին օրն էլ եզի պես բանամ։

Ես սկսեցի անհանգստանալ այն պահից, երբ շաբաթ-կիրակիների հանգիստը միայն շաբաթվա կեսին սկսեց հերիքել, որովհետև գիտեի, որ շուտով շաբաթվա կեսն ավելի է նվազելու։ Ու վերջին շաբաթ-կիրակիի հանգիստն ինձ միայն երկուշաբթի օրվա համար հերիքեց, իսկ ավելի ճիշտ՝ երկուշաբթի օրվա առաջին կեսի, բայց երկրորդ կեսը մի կերպ ձգեցի։ Իսկ երեքշաբթին արդեն կորած օր էր։

Թեև իմ ( Read more... )